عکاسی که ناب‌ترین لحظه را از اعدام تصویر کرده است؛ نقاشی که شکنجه‌های جانفرسای را به رنگ آمیخته یا آهنگسازی که سیاه‌ترین "ناامیدی‌های خاموش" را به صوت در‌آورده؛ همگی، تصویرگران زیبای زشتی، هنرمندان برزخی‌اند؛ نمی‌توانی تصمیم بگیری که زیبایی‌شان در زشتی‌شان نهفته است یا زشتی‌شان در زیبایی. اینان، خواسته یا ناخواسته، برزخی می‌آفرینند از زشتی و زیبایی که نه می‌خواهی و نه می‌توانی از آن بگریزی
پ‌ن: بی‌شک، جهانگیر رزمی مصداق هنرمندانی این‌چنینی‌ست *
پ‌ن: "ناامیدی خاموش" بخشی از ترانه‌ی "زمان" است، از پینک فلوید *
پ‌ن: بی‌شک، جهانگیر رزمی مصداق هنرمندانی این‌چنینی‌ست *
پ‌ن: "ناامیدی خاموش" بخشی از ترانه‌ی "زمان" است، از پینک فلوید *
راست گفتی،
پاسخحذفبه زیبایی، تصویر پلیدی انسان را به نمایش می گذارند.
+ عکس ها را دیدم، تا به امروز ندیده بودم
چه فایده؟ امروز آثار جهانگیر ها رو میبینیم و تاسف میخوریم و فردا به یاد نمیاوریم.
پاسخحذفyou write masterly...bravo
پاسخحذفدرود
پاسخحذفباور كن اگر امثال جهانگير رزمي نبودند من و شما هم امروز رنج مردمي كه در آشوب و غوغائي از خشم گرفتار شده بودند را متوجه نمي شديم درست مي گوئي و با تو موافقم اما به ياد آور نمونه جهاني عكسي كه جهانگير گرفت عكس مشهور ادي آدامز در ويتنام و در شهر سايگون از لحظه مرگ ويت گنگي ثبت كرد اين عكس در جهان سروصداي مخالفان جنگ را در پي داشت يا هزاران هنر مند ديگر مثل او كه از غم مردم گفتند
موفق باشيد
چند روز پیش یه آپ واسه وبلاگ (ممکلته داریم) فرستادم.البته از طریق ایمیل.نمی تونم تو فیس بوک بیام.هنوز ننوشتدنش.
پاسخحذفاوهوم!
پاسخحذفاوهوم!
خوشحال میشم به جمله آخر پست آخرم عمل کنی
پاسخحذفکار هنرمند ساخت تناقض هاست
پاسخحذفمرسی. حال کردم
پاسخحذف