زندگی بی‌خود پیچیده است؛ هر رفتار، حرف یا نوشته‌ای آن‌قدر دلالت ضمنی دارد که دلالت اصلی‌اش فراموش می‌شود. اصلاً دیگر همه‌چیز فقط دلالت ضمنی دارد. دلالت ضمنی هم که صاحب ندارد، گتره‌ای است. هر چیزی می‌تواند به هرچیزی دلالت ضمنی داشته باشد. هر چیزی می‌تواند سمبل هر چیزی باشد؛ مثلاً یک زمانی بود که وقتی علامت ضربدر بالای برنامه‌ها را کلیک می‌کردی، معنی‌اش این بود که برنامه بسته شده است. ولی از یک جایی به بعد، برنامه‌ها هم فهمیدند که نشانه‌ها کشک‌اند و یاد گرفتند که سرمان کلاه بگذارند؛ حالا، وقتی ضربدر قرمز بالایشان را کلیک می‌کنی، به‌جای بسته‌شدن، می‌روند آن پایین، گوشهٔ سمت راست صفحه، لای باقی برنامه‌ها قایم می‌شوند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفا «ناشناس» نظر ندهید